சமூகம்
என்பது பன்முகத்தன்மை கொண்டதாக உள்ளது. இத்தன்மை சமூக வேறுபாடுகளின்
வாயிலாக வெளிப்படுகின்றது. அகநிலை சார்ந்த அளவில், சமூக வேறுபாடுகளுக்கு
சுயம் மற்றும் சுயம் சார்ந்த உரிமைகளும் அடையாளங்களும் காரணாமாக உள்ளது.
ஒரு மனிதனின் சுய வெளிப்பாட்டு உரிமையாக உடை உள்ளது. உடை என்பது சமூக
செயல்பாடுகளில் முக்கியமான ஒரு பண்பாட்டு பிரதியாக விளங்குகின்றது.
மனிதனின் இன்றியமையாத அடிப்படை தேவைகளுள் ஒன்றாக உடை இருந்து வருகின்றது.
உடை என்பது மனிதனுக்கு குளிர் மற்றும் வெப்பங்களில் இருந்து ஒரு
பாதுகாப்பு அரணாக விளங்குகின்றது. புவியியல் நில அமைப்பு மற்றும் காலநிலை
மாற்றங்களுக்கு ஏற்ப உடையின் தன்மை மாறுபடுகின்றது. தமிழர்கள் உடையை ஆடை
என்றும் கூறி வருகின்றனர். உடையணிதல் என்பது அலங்கரித்துக் கொள்ளுதல்
மற்றும் தன் சுய இரசனையை வெளிப்படுத்துதல் ஆகிய செயல் பாடுகளைக்
கொண்டுள்ளது. ஒரு சமூகத்தின் அறவொழுக்கங்கள், ரசனைத் தன்மை ஆகியன அவர்கள்
உடுத்தும் உடையின் மூலமாக வெளிப்படுகின்றது. உடை என்பது சமூகத்தில்,
ஒருவனது சமூக மற்றும் பொருளாதார படிநிலைகளை அடையாளப்படுத்தும் ஒரு பிரதியாக
உள்ளது.
உடையணிதல் என்பது சமூக - பண்பாட்டு செயல்பாடுகளுள் ஒன்று. பாலின
பாகுபாடு, சமூக படிநிலை மற்றும் தொழில் ஆகியவற்றை அடையாளப் படுத்துபவையாக
உடைகள் இருந்து வருகின்றது.
உடையின் அதிகாரம்:
உடையணிதல் என்பது அணியும் உடைகளைப் பொறுத்து சமூகத்தில் மக்கள் மீது
தொடர்ந்து ஆதிக்கத்தை செலுத்தி வருகின்றது. தமிழக வரலாற்றில், தென்
தமிழகத்தில் நடைபெற்ற தோள்சீலைப் போராட்டம் உடையின் சாதீய அரசியலை நமக்கு
தெளிவு படுத்துகின்றது. "ஆண்களாயினும் பெண்களாயினும் தாழ்த்தப்பட்ட
சாதியினைச் சேர்ந்தவர்கள் கணுக்காலுக்கு கீழே உடையணியக் கூடாது."
(தொ.பரமசிவன், 1997, 50). இங்கு பிராமணர்கள் குறிப்பாக வைணவர்கள் அணியும்
உடையையும் இங்கு கவனத்தில் கொள்ள வேண்டியது அவசியமாகின்றது. "இறைவன் ஒருவனே
ஆண்", "ஆணுக்கு கட்டுப்பட்டவள் பெண்" "இறைவனின் முன்பு அனைவரும் பெண்"
ஆகியன வைணவ கருத்தியல். அதனால் தான் சென்ற நூற்றாண்டு வரை பிராமணர்கள் மீசை
வைத்துக் கொள்வதில்லை. இதில் விதி விலக்காக பாரதியார் இறைவனை பெண்ணாக
வர்ணித்து பாடல் இயற்றினார். இந்த கருத்தியல்களின் நீட்சியே
கணுக்கால்களுக்கு மேலே அணியும் ஆடைகள்.
சங்க காலங்களில் தமிழர்கள் மேலாடை அணிந்ததாக தரவுகள் இல்லை. சில
உயர்குலப் பெண்கள் மட்டும் முலைகச்சை அணிந்ததாக சங்கப் பாடல்கள்
தெரிவிக்கின்றன. போர் காலங்களில் ஆண்கள் 'கச்சை' எனும் ஆடையை
அணிந்துள்ளனர். இந்த ஆடை தொடைக்கு மேலே கட்டப் பட்டிருக்கும்.(பழைய
எம்.ஜி.ஆர். படங்களில் சிலம்புச் சண்டையின் போது அணிகின்ற ஆடை). இன்றும்
கிராமங்களில் ஏதாவது கோபமாக பேசும் போது, "ஏண்டா இப்படி கச்ச கட்டிக்கிட்டு
வர..." என்று பெரியவர்கள் கூறும் வழக்கத்தில் இருந்து இந்த செய்தியின்
உண்மையை அறிந்து கொள்ளலாம்.
கிராமங்களில் ஆதிக்கச் சாதியினர் தவிர மற்றவர்கள் ஆடை அணியும் போது
கணுக்கால்களுக்கு கீழே அணியக் கூடாது. இந்த வேறுபாடுகளை கிராமத்தில் மக்கள்
வேட்டி அணிவதில் இருந்து அறிந்து கொள்ளலாம். இந்த வேறுபாடுகளை முழுக்கால்
சட்டை (பேன்ட்) ஓரளவு களைந்துள்ளது. கிராமத்தில் உடையின் மற்றொரு அதிகாரச்
சின்னம் 'துண்டு'. தோளில் துண்டு அணிதல் என்பது உயர்
சாதியினர்களுக்கு மட்டும் உரியது. உழைக்கும் மக்கள் துண்டினைக் கொண்டு
'சும்மாடு கோணுதல்' மூலம் சுமைகளை தூக்கிச் செல்லும் போது தலைக்கு
பாதுகாப்பாக பயன்படுத்துகின்றனர். தலைப்பாகை கட்டுதல் என்பது
சிறப்புக்குரிய ஒரு செயலாக கருதப்படுகின்றது. துண்டினை இடுப்பில் கட்டுவது
பணிவின் அடையாளமாக கருதப் படுகின்றது. கோயில் சிற்பங்களின் மூலம் இந்த
தகவலை அறிந்து கொள்ளலாம்.
அதிகாரத்தின் பண்பாட்டு உலகமயமாக்கல்:
உடையின் மீது அதிகாரத்தை நிகழ்த்தி வந்த ஒரு சமூகம் உலகமயமாக்கலுக்கு பின்னர் அது தனது ஆதிக்கத்தை நவீனம், நாகரீகம் என்ற பெயரில் வெளிப்படுத்தி வருகின்றது. காலம் காலமாக மேலாடை அணியாத பெண்கள் பல ஆண்டு போராட்டங்களுக்கு பின்னர் 'ரவிக்கை' அணியும் உரிமையை பெற்றனர். நாகரிக உடை என்ற பெயரில் Sleeveless உடைகளை அணியும் பெண்கள் பல ஆண்டு போராட்டத்தை நுகர்வு பண்பாட்டில் மறந்து விடுகின்றனர். உடைகள் என்பது படையெடுப்பு, போர் மற்றும் இடப் பெயர்வு மூலம் தொடர்ந்து மாறுதலுக்கு உட்பட்டு வருகின்றது.
துண்டு என்பது அதிகாரத்தின் குறியீடாக இருந்து வந்ததின் நீட்சி தான்
இன்றுவரை விழாக்களில் சிறப்பு விருந்தினர்களுக்கு பொன்னாடை போர்த்தப்படும்
மரபு. இன்றைய நவநாகரீக சூழலில் துண்டு எனும் அதிகார மையத்தின் மறு
பிரதிநிதித்துவத் தன்மைக் கொண்டதாக coat suit ஆடைகள் விளங்குகின்றன. துண்டை
இடுப்பில் கட்டிக் கொள்வதின் மறு வடிவமே சட்டையை மடித்துக் கொள்ளுதல் (Tug
in).
தமிழ் தொலைக்காட்சிகளில் ஒளிபரப்பாகும் 'நீயா நானா','குட்டிச்
சுட்டீஸ்', 'நாளைய இயக்குனர்' போன்ற நிகழ்ச்சிகளில் தொகுப்பாளர்கள் அணிந்து
இருக்கும் கோட் உடை என்பது ஒரு பண்பாட்டு ஏகாதிபத்தியமாக உள்ளதை அறிய முடிகின்றது.
உடையின் அதிகாரம்:
அதிகாரத்தின் பண்பாட்டு உலகமயமாக்கல்:
உடையின் மீது அதிகாரத்தை நிகழ்த்தி வந்த ஒரு சமூகம் உலகமயமாக்கலுக்கு பின்னர் அது தனது ஆதிக்கத்தை நவீனம், நாகரீகம் என்ற பெயரில் வெளிப்படுத்தி வருகின்றது. காலம் காலமாக மேலாடை அணியாத பெண்கள் பல ஆண்டு போராட்டங்களுக்கு பின்னர் 'ரவிக்கை' அணியும் உரிமையை பெற்றனர். நாகரிக உடை என்ற பெயரில் Sleeveless உடைகளை அணியும் பெண்கள் பல ஆண்டு போராட்டத்தை நுகர்வு பண்பாட்டில் மறந்து விடுகின்றனர். உடைகள் என்பது படையெடுப்பு, போர் மற்றும் இடப் பெயர்வு மூலம் தொடர்ந்து மாறுதலுக்கு உட்பட்டு வருகின்றது.
அருமையான பதிவு...இறைவன் ஒருவனே ஆண் என்பதால்தான் பிராமணர்கள் மீசை வைப்பதில்லை என குறிப்பிட்டுள்ளார்கள். இதற்கான புத்தக ஆதாரம் ஏதும் உள்ளதா?
பதிலளிநீக்குவைணவத்தின் அடிப்படையே ஏக இறைவன் என்பதே.
நீக்கு